ИЛЬМИХАЛЬ

203 Инсон њангоми таваллуд пок офарида шудааст. Пайѓамбар (с) мефармоянд: «Фитратан ќалби инсон мисли ойна сафед офарида шудааст». Инсон худ ин ќалбро сиёњ карда, дар он шубња, васваса, фитна, фасод, кина, интиќом, њасад ва њисњои зулмониро пур мекунад, ки он инсон гирифтори дарди бедармон мешавад. Аммо агар ин дарди бедармон даво наёбад, бозгашти он мариз ба сўи љањаннам аст. Чораи ин дарди бедармон тавба ва истиѓфор буда, илова бар он ниятњои бадро аз ќалби худ берун кардан ва рехтани ашкњои надомату пушаймонї мебошад. Инсон бояд ба тавбаю истиѓфор мудовомат намояд, то аз гуноњ пок шавад. Хусусан, дар нисфи шаб ва ваќти сањар намоз гузорида, салавоти шарифа ва дуъоњо хонда, аз Худованди мутаъол афву маѓфират талаб намояд. Ноумедї дуруст нест Умед ва ноумедии беш аз њад ба куфр мебарад, яъне «ман бо хайроту њасаноти худ љаннатро харидаам» ё амсоли ин афкори пуч инсонро ба ѓазаби Худованд гирифтор мекунад. Ё «бо гуноњи хеш љањаннамро аз они худ кардаам, дигар барои ман наљоте нест» гуфтану ноумед шудан низ куфр аст. Пайѓамбар (с) мефармоянд: «Мўъмин дар