ИЛЬМИХАЛЬ

200 Акбар, «Аллоњу Акбар ва лиллоњил-њамд», чунин ният карда мешавад: «Парвардигоро ин вуљудам он ќадар хато ва исён карда, ки љињати авф бояд љонамро барои Ту ќурбонї мекардам. Аз онљо, ки Ту дар шариъати хеш ќурбон шудани инсонро њаром ќарор додаї, аз ин рў, дар ивази худ ин њайвонро ќурбонї мекунам, ќабул фармо». «Бисмиллоњи Аллоњу Акбар» гуфта забњ мекунад. Бењтар он аст, ки њар кас ќурбонии худро худаш забњ кунад, аммо агар худаш забњ карда натавонад, якеро вакил гирифта наздаш њозир бошад. Гўшти ќурбонї се таќсим карда мешавад ва аз се як њиссааш нафаќаи ањлу иёл, аз се ду њиссааш барои зиёфати дўстон ва њиссаи саввум ба фуќаро садаќа дода мешавад. Ќурбонии аќиќа Аќиќа мўйи сари фарзандро мегўянд. Барои ќадрдонї ва ташаккур ба Худованд ба он ќурбонї низ «аќиќа» мегўянд. Ќурбонии аќиќа забњ кардан мустањаб аст. Аќиќа аз рўзи таваллуди фарзанд эътиборан забњ карда мешавад. Аммо рўзї њафтум забњ кардан фазилати зиёд дорад. Дар рўзи њафтуми таваллуд, мўйи кўдак тарошида ва бо вазнимўйяштилло ё нуќра садаќа дода ќурбонї