مختصر علم حال

220 مختصر علم حال نا امیدی درست نیست امن و یاس، امید و نا امیدی بیش از حد و اندازه هر دو كفر است. یعنی «من با خیرات و حسنات بیش از حد خود جنت را خریدم». با امثال این اذهان و افکار پوچ خویش را از غضب خداوند در امن بداند. و یا: «با گناهای خویش جهنم را از آن خود كردم. دیگر نجاتی متصور نیست» گفته در نا امیدی بسر بردن نیز كفر است. پیغمبر خدا صلی اّ علیه و سلم می فرمایند: «المؤمن بین الخوف والرجاء» یعنی مؤمن بین خوف و امید است. مؤمن از رحمت خداوند امید داشته و از تقصیرات خود در ترس و اندیشه باید باشد. آن چنان كه، اگر گویند به جنت یك نفر داخل می شود خواهد گفت امید است آن یك نفر من باشم. اگر بگویند: به جهنم نیز یك نفر خواهد رفت. خواهد گفت: نكند آن یك نفر من نباشم. در یك حدیث قدسی آمده است كه: اگر بنده ام به سوی من یك وجب بیاید، من نیز به سوی او یك قولاچ خواهم آمد، اگر بنده ام آهسته آهسته بیاید من به او دوان دوان خواهم رفت. حدیث شریف بیانگر این است كه، الطاف، عفو و هدایت خداوند در